====== Historia klubu ======

{{ :osoby:jozefwisniewski.jpg?100|Józef Wiśniewski}}
===== Narodziny judo w Bytomiu =====

Powstanie judo w Bytomiu było dziełem przypadku lub inaczej zbiegu okoliczności. Do Bytomia sprowadził się Ś.P. [[Józef Wiśniewski]], po zawarciu związku małżeńskiego z bytomianką, świeżo upieczoną absolwentką AWF-u, nauczycielką w Zespole Szkół Gastronomicznych w Bytomiu. To właśnie [[Józef Wiśniewski]] uprawiający tę mało znaną dyscyplinę sportu w Polsce, a zupełnie nie znaną w Bytomiu podjął się jej tworzenia. Propozycję tworzenia sekcji judo złożył mu w [[1965]] roku [[Jerzy Duryński]] ówczesny Prezes TKKF „Orzeł” przy KWK „Dymitrów”. Propozycja ta oprócz dobrych intencji nie wniosła niczego więcej. Nie było miejsca do treningów, maty do judo, kimon, pieniędzy i uprawiającej judo młodzieży. [[Józef Wiśniewski]] podjął jednak wyzwanie.

Nie mając w judo zawodniczych sukcesów, chciał jako trener dorównać swej żonie, będącej akademicką wicemistrzynią Świata i wicemistrzynią Polski w lekkoatletyce. Wykorzystując salę gimnastyczną w której uczyła Żona, sześć wypożyczonych materacy gimnastycznych i stare owerole zamiast kimon, ruszył z zapałem do pracy. Dokonał naboru chętnej młodzieży i 10.01.[[1966]] rozpoczął pierwsze zajęcia. W szeregu adeptów na pierwszej zbiórce stał [[Zenon Mościński]], późniejszy zawodnik, członek Kadry Narodowej, następnie trener do chwili obecnej. Wśród pierwszych zawodników znalazł się przybyły z Pałacu Młodzieży Katowice [[Ryszard Hara]] z 3 Kyu.

Ambicją i wytężoną pracą założyciel i wówczas trener bytomskiego judo [[Józef Wiśniewski]] zaczął zmierzać do celu, a celem był rozwój judo w Bytomiu i sportowe osiągnięcia.

Z każdym rokiem judo w Bytomiu zyskało na popularności. Trener [[Józef Wiśniewski]] zdobywał młodzież, coraz lepsze wyniki i coraz lepsze warunki treningowe.

Bytomskie judo rozpoczęło swoje treningi w styczniu [[1966]] roku w Zespole Szkół Gastronomicznych, by przez II L.O i Szkołę Podstawową nr 51 dotrzeć do stałego obiektu jakim we wrześniu [[1969]] stała się część baraku w tzw. Domu Sportowca Kopalni Dymitrów przy ul. Łużyckiej. To miejsce stało się trwałym specjalistycznym obiektem judo do dziś, znacznie rozbudowanym i zmodernizowanym. Dobrym startem dla bytomskiego judo była przynależność do TKKF Orzeł przy KWK Dymitrów od 1.01.[[1966]] do 31.12.[[1968]].

Decyzją Walnego Zebrania GKS Czarni Bytom w grudniu [[1968]] od 1.01.[[1969]] judo stało się sekcją tego klubu.

Kierownikiem sekcji został [[Konrad Skop]]. Założycielem bytomskiego judo był [[Józef Wiśniewski]] ale podwaliny rozwoju wraz z nim tworzyli później zawodnicy, młodzi trenerzy, działacze klubu i sportowe wydarzenia.

===== Pierwsi zawodnicy =====

Zapisy do judo i pierwsze zajęcia zaczęły przyciągać coraz więcej młodzieży. wśród pierwszych 68 adeptów rozpoczynających w styczniu [[1966]] roku treningi prowadzone przez trenera [[Józefa wiśniewskiego]] znaleźli się między innymi: [[Zenon Mościński]], [[Ryszard Hara]], [[Jan Kisiel]] i [[Michał Zrobczyński]], medaliści pierwszych zawodów Mistrzostw Śląska Juniorów. Do nich dołączali kolejno: [[Zdzisław Picz]], [[Piotr Skwara]], [[Wiktor Śliwiński]], [[Jan Tworogal]], [[Witold Kulesza]], [[Marian Podgórski]], [[Ryszard Strzelczyk]] i inni.

Przybyli rówież chętni młodzi zawodnicy z pobliskich klubów Pałacu Młodzieży Katowice, TKKF Huty Batory i Gwardii Katowice: [[Eugeniusz Krupa]], [[Jerzy Wrazidło]], [[Klaus Geldner]] i [[Faustyn Jończyk]].
Sukcesywnie szkoleni byli młodzi i uzupełniali klubowy zespół: [[Krzysztof Nowak]], [[Leszek Wiśniewski]], [[Józef Mrozek]], [[Grzegorz Ochabski]], [[Piotr Nawrat]], [[Tadeusz Jata]], [[Andrzej Wienc]] i inni.

To z nich trener [[Józef Wiśniewski]] zbudował pierwszy zespół, który zaczął odnosić pierwsze sukcesy.

Do Kadry Narodowej awansowali: [[Zenon Mościński]] i [[Zdzisław Picz]].
Pierwszym złotym medalistą Mistrzostw Polski Młodzików został [[Andrzej Wienc]], pierwszym wicemistrzem Polski Juniorów [[Grzegorz Ochabski]] a pierwszym medalistą Mistrzostw Polski Młodzieży [[Zdzisław Picz]].

Na Ogólnopolskich Turniejach miejsca medalowe i punktowane zajmowali: [[Zenon Mościński]], [[Zdzisław Picz]], [[Piotr Skwara]], [[Witold Kulesza]], [[Marian Podgórski]], [[Ryszard Strzelczyk]], [[Krzysztof Nowak]], [[Józef Mrozek]], [[Leszek Wiśniewski]].

Pierwszym drużynowym sukcesem klubu było zdobycie III-go miejsca w Pucharze Polski w [[1971]] roku.

===== Pierwsi trenerzy =====


Pierwszym trenerem klubu był [[Józef Wiśniewski]], który pełnił funkcję trenera I drużyny a jednocześnie trenera koordynatora w latach [[1966]]-[[1992]]. Dynamicznie rozwijająca się sekcja judo potrzebowała coraz więcej szkoleniowców.

W pierwszym okresie działalności pomagali w szkoleniu: [[Klaus Geldner]], [[Ryszard Hara]] i [[Jerzy Wrazidło]].

Pierwszym trenerem juniorów był [[Eugeniusz Krupa]]. Kiedy wychowankowie trenera [[_jozef_wisniewski|Józefa Wiśniewskiego]] dojrzeli do roli szkoleniowców im zaczął powierzać prowadzenie młodzieży.

Opracowany nowy schemat szkolenia, podzielił dzieci i młodzież na 5 konkurujących grup szkoleniowych które prowadzili: [[Jan Tworogal]], [[Wiktor Śliwiński]], [[Zdzisław Picz]], [[Witold Kulesza]] a po czasie również [[Leszek Wiśniewski]]. Kolejnym trenerem juniorów był [[Piotr Skwara]]. U schyłku sportowej kariery prowadzenie juniorów objął na długie lata [[Zenon Mościński]]. Ta duża grupa młodych szkoleniowców- wychowanków klubu dała podwaliny postępu i dalszego rozwoju. Pod opieką niektórych z nich znalazł się jako dziecko, młodzik a następnie junior, młodszy dwukrotny mistrz olimpijski [[Waldemar Legień]] trenujący u [[jan_tworgal|Jana Tworgala]], [[piotr_skwara|Piotra Skwary]] i [[zenon_moscinski|Zenona Mościńskiego]]. [[Zenon Mościński]] jako trener juniorów wychował całą plejadę młodych, zdolnych zawodników, medalistów Mistrzostw Polski Juniorów -późniejszych reprezentantów Polski.

===== Pierwsze obozy sportowe =====


  * [[1966]] Chodzież woj. wielkopolskie
  * [[1967]] Chodzież woj. wielkopolskie
  * [[1968]] Taras woj. łódzkie
  * [[1969]] Kluczbork woj. opolskie

===== Pierwsze zawody =====


  * czerwiec 66 - mecz drużynowy z KS „Metal” Kluczbork w Kluczborku przegrany
  * wrzesień 66 - rewanżowy mecz w Kluczborku wygrany
  * styczeń 67 - Mistrzostwa Śląska Juniorów – Katowice – 4 medale
  * marzec 67 - Mistrzostwa Polski Juniorów Łódź – bez sukcesu
  * grudzień 67 - pierwszy zorganizowany Turniej o „Złote Zori” wygrany przez bytomian
  * kwiecień 68 - Pierwszy mecz międzynarodowy Bytom- Ostrawa wygrany przez bytomian, zorganizowany w II L.O.
  * wrzesień 68 - Pierwszy wyjazd zorganizowany na turniej do Ostrawy przez Zakopane na turystyczne przepustki.
  * grudzień 68 - Pierwszy Turniej Barbórkowy zorganizowany w II L.O. wygrany przez Gwardię Warszawa.


===== Dobre lata rozwoju =====


Po latach tworzenia([[1966]]-[[1971]]) nastąpił dalszy rozwój. Nowi zawodnicy, wzrost wyników, poprawa bazy treningowej. Trzy lata dobrej działalności w GKS „Czarni” Bytom([[1968]]-[[1971]]) zyskała dla judo przychylność i uznanie Władz Klubu oraz patronackiego Zakładu Kopalni Dymitrów i znaczną poprawę warunków.

W latach [[1972]]-[[1979]] zawodników, którzy przecierali szlak na matach polskiego judo ([[zenon_moscinski|Mościński]], [[zdzislaw_picz|Picz]], [[witold_kulesza|Kulesza]], [[marian_podgorski|Podgórski]], [[ryszard_strzelczyk|Strzelczyk]], [[leszek_wisniewski|Wiśniewski]], [[krzysztof_nowak|Nowak]], [[jozef_mrozek|Mrozek]]) sukcesywnie uzupełniali bądź wymieniali nowi wychowankowie Klubu i pozyskiwani zawodnicy z innych klubów m.in. Klimek, Leśniewski, Koralewski z GKS Wodzisław Śląski, Kruszena, Jagla, Wrona ze Stali Zabrze, Kuleszewicz z Gwardii Opole, a później: Ciemała z GKS Jastrzębie, Targosz, Miśkiewicz z Płomienia Milowice, Kłobukowski, Tomecki z Pałacu Młodzieży Katowice, Klimek ze Startu Częstochowa i Donat z ROW Rybnik.

Wielu z nich walczyło w II-go ligowym zespole Czarnych, który w 1977 roku awansował do I Ligi. Dobra praca z młodzieżą pod wodzą trenera juniorów Zenona Mościńskiego dała całą plejadę młodych zdolnych zawodników. Medaliści Indywidualnych i Drużynowych Mistrzostw Polski Juniorów młodszych i Juniorów m. in. Czekaj, Wicher, Stawski, Knapik, Bocheński, Legień, Szafosz, Pisko, Chmielewski, Bombolewski, Niedomagała, Maciążka i wielu innych wychowanków było nadzieją i przyszłością klubu.

Trenerem I drużyny był nadal Józef Wiśniewski, kierownikiem sekcji [[Jerzy Zamysłowski]], masażystą [[Zygmunt Kurpas]].
Judo zdobyło drugą połowę budynku Domu Sportowca a kolejnym wydarzeniem była adaptacja piwnic na szatnie, natryski, saunę i klubową kawiarenkę, dzięki pomocy KWK Dymitrów.
W tych latach na hali GKS Szombierki rozgrywano corocznie tradycyjny turniej o Złoty Kilof Górniczy, którego pierwsza edycja odbyła się w 1971 roku.

===== Podwaliny wielkich sukcesów =====


Lata 1979-1982 stały się okresem budowy podstaw do wielkich sukcesów. Decyzja trenera [[Józef Wiśniewski|Józefa Wiśniewskiego]] o wsparciu jego warsztatu szkoleniowego przez sprowadzenie doświadczonego trenera i kolegi z ROW Rybnik [[Ryszard Rejdych|Ryszarda Rejdycha]] okazała się słuszna. [[Józef Wiśniewski]] i [[Ryszard Rejdych]] stworzyli doskonały trenerski duet. Do dyspozycji mieli wielu zawodników, starych którzy jeszcze potrafili osiągnąć niezłe wyniki i młodych, bardzo obiecujących. Starsi Kuleszewicz, Kulesza, Kruszena, Klimek uzupełnieni doświadczonymi Zorychtą i Żołądkiem z ROW Rybnik oraz młodzi wychowankowie [[Waldemar Legień|Legień]], [[Piotr Sadowski|Sadowski]], Stawski, Czekaj, Bocheński, Szafosz, Dolężych uzupełniani przybyłymi z Startu Częstochowa Pitułą i z ROW Rybnik Donatem stanowili coraz silniejszy zespół.

Nastąpiła ogromna progresja wyników indywidualnych i zespołowych. Pierwszy medal Mistrzostw Polski dla Czarnych zdobył [[Marian Donat]], zdobył również V miejsce na Mistrzostwach Europy Wiedeń 80 i był pierwszym olimpijczykiem Czarnych na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie. [[Andrzej Kruszena]] został pierwszym złotym medalistą Mistrzostw Polski. [[Paweł Klimek]] zdobył VII miejsce na Mistrzostwach Europy Debrecenn 81.
Jednak sukcesem największej nadziei było zdobycie przez [[Waldemar Legień|Waldemara Legienia]] tytułu Mistrza Europy Juniorów San Marino 81 i brązu Tivgoviste 82. [[Henryk Stawski]] zajął w San Marino VII miejsce. Drużyna Czarnych Bytom weszła na stałe do czołówki krajowej rywalizacji zdobywając w latach 1981-82 IV miejsce w rywalizacji krajowej. W czerwcu 1982 Czarnych opuszcza trener [[Ryszard Rejdych]] powracając do ROW Rybnik.

===== Era Legienia i Czarnych =====


Lata 1983-1992 to najwspanialsze lata sukcesów. Olimpijskie złoto [[Waldemar Legień|Waldemara Legienia]] Seul 88 i Barcelona 92 stały się największym światowym osiągnięciem tego zawodnika a jednoczesnie klubu. Sześć medali zdobytych przez [[Waldemar Legień|Waldemara Legienia]] na Mistrzostwach Świata i Europy były dopełnieniem wspaniałych rezultatów. Czarni zostali drużynowym wicemistrzem Polski i w 1983 roku po raz pierwszy zdobyli 6 medali w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. Pasmo medalowych sukcesów indywidualnych i zespołowych kontynuowali w Mistrzostwach Polski w latach następnych. Wielu zawodników awansowało do Kadry Narodowej i Olimpijskiej. [[Zbigniew Szafosz]], [[Piotr Bocheński]], [[Marek Pituła]], [[Henryk Stawski]], [[Piotr Sadowski]], [[Wiesław Czekaj]], [[Andrzej Kruszena]], [[Paweł Klimek]], [[Marian Donat]] na czele z liderem [[Waldemar Legień|Waldemarem Legieniem]] stanowili bardzo silny zespół stając się niemal etatowym Mistrzem Polski zdobywając ten tytuł poraz pierwszy w 1984 roku. Reprezentanci Czarnych występują w tych latach licznie na Mistrzostwach Świata i Europy.

W roku 1985 Czarni poraz pierwszy w Polsce jako zespół klubowy reprezentują Polskę w Klubowym Pucharze Europy, kontynuując występy te w latach następnych. Silną drużynę uzupełniają młodzi wychowankowie klubu Wieczorek, Barszcz, Dolezych, Brzezina i zawodnicy pozyskani Kender, Kotliński z AZS Gliwice, Rak z Błękitnych Tarnów.
Pierwszym trenerem jest nadal [[Józef Wiśniewski]]. Kończąc karierę zawodnicy stają się jego asystentami. Najpierw [[Marian Donat]] a następnie [[Wiesław Czekaj]] i [[Zenon Mościński]] nadal szkolił juniorów. W latach tych kierownikami sekcji byli najpierw [[Witold Kulesza]] a następnie [[Krzysztof Gajos]].
Narybek szkolą młodzi trenerzy m. in. [[Andrzej Knapik]] i najbardziej lubiany przez dzieci, wcześnie kończący sportową karierę [[Piotr Wicher]]. Świetny zespół uzupełnia wspaniały lekarz dr [[Jan Nowicki]].

Rok 1992 to rok szczególnych wydarzeń:
Drugi złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie zdobywa [[Waldemar Legień]] następuje kolejny etap rozbudowy obiektu i 07.11.1992 roku odbywa się uroczyste otwarcie nowej hali judo, ale kluczowym wydarzeniem tej uroczystości jest pożegnanie [[Waldemar Legień|Waldemara Legienia]] kończącego zawodniczą karierę.
Podczas tej wspaniałej ceremoni żegnany jest również trener [[Józef Wiśniewski]], który podjął samodzielną decyzję o zakończeniu pracy trenerskie po 27 latach pełnienia funkcji pierwszego trenera. Masażystą w klubie jest [[Piotr Dybul]].

===== Nowe dziesięciolecie =====


Rok 1993 jest początkiem nowej ery Czarnych.Wielu dobrych zawodników sukcesywnie kończy zawodniczą karierę. Pierwszym trenerem zostaje [[Waldemar Legień]] nie mając już do dyspozycji zbyt wielu dobrych zawodników. Po roku pracy i 22 latach przynależności do Czarnych [[Waldemar Legień]] rezygnuje z funkcji trenera i podejmuje kontrakt trenerski w Francji. Intensywnie trenująca młodzież Czarnych jest wielką nadzieją klubu jednak nie na najbliższą przyszłość. Młodzi trenowani przez trenera [[Zenon Mościński|Mościńskiego]] są zapowiedzią przyszłych sukcesów m . in. [[Przemysław Matyjaszek|Matyjaszek]], [[Robert Krawczyk|Krawczyk]], Misztal, Oaddovrach, Jabłoński, Skulte, [[Piotr Golus|Golus]] i inni.

Medalowe sukcesy [[Przemysław Matyjaszek|Matyjaszka]], [[Robert Krawczyk|Krawczyka]], [[Piotr Golus|Golusa]], i pozyskanego Zimoląga na Mistrzostwach Świata i Europy juniorów to nowa era sukcesów Czarnych.Klubowy zespół uzupełniają: Cyran z Startu Częstochowa, Michałek z Piasta Cieszyn, [[Janusz Wojnarowicz|Wojnarowicz]] z PKS Katowice oraz Zimoląg i Klonek z Budowlanych Sosnowiec. zaczyna się tworzyć mocny klubowy zespół, który wraca na tron Mistrza Polski i kontynuuje sportowe tradycje drużyny Legienia.
Na indywidualnych Mistrzostwach Polski ponownie padają medalowe rekordy Czarnych, drużyna na wiele lat odzyskuje Mistrzowskie tytuły.
Od 10 lat nieśmiało rozpoczyna się działalność kobiecego judo Czarnych. Pierwsza wychowanka trenera [[Zenon Mościński|Mościńskiego]] [[Anna Socha]] zdobywa Tytuł mistrzyni Polski.

W jej ślady, po latach idą wspaniałe siostry Raińczyk [[Magdalena Rainczuk|Magdalena]], [[Paulina Rainczuk|Paulina]] i [[Weronika Rainczuk|Weronika]], wszystkie zdobywczynie brązowych medali Mistrzostw Europy.
Trenerem I drużyny jest [[Marek Pituła]], [[Zenon Mościński]] obejmuje funkcję trenera koordynatora. Kierownikiem Klubu jest [[Piotr Wicher]]. W 1994 roku [[Józef Wiśniewski]] zostaje Prezesem Polskiego Związku Judo. Od 1991 roku etatowo o finanse klubu dba niezastąpiony księgowy [[Jan Kopiec]], który wcześniej był działaczem niemal od początku istnienia Czarnych.

Czarni nadal są potęgą polskiego judo, oczekując z nadzieją na następcę mistrza [[Waldemar Legień|Waldemara Legienia]].